Jezioro Długie otoczone jest Lasem Miejskim, który jest domem dla wielu gatunków zwierząt. Żyją tu liczne ptaki, które możemy zaobserwować w trakcie spacerów.
To jeden z najczęściej spotykanych gatunków dzięciołów. Upierzenie ma kontrastowe, białe brzuszne części ciała oraz policzki, czarny płaszcz z białymi plamami na barkach, lotkach i zewnętrznych sterówkach. U samca na tylnej części głowy znajduje się jaskrawoczerwona, poprzeczna pręga. Dzięcioł duży zasiedla najczęściej drzewa z uszkodzonym drewnem. Wykuwa w nich zazwyczaj co roku nową dziuple, najczęściej w pniu lub bocznym konarze. W okresie lęgowym jego pożywienie stanowią głównie owady i ich larwy wydobywane z drewna. Zimą i jesienią jego dieta wzbogaca się o nasiona i owoce drzew sosnowych. Chętnie pojawia się w karmnikach. W Polsce dzięcioł duży objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.
Ma krępą sylwetkę, krótki ogon i mocny, dłutowaty dziób. Zabarwienie grzbietu ma szaroniebieskie, natomiast spód ciała rdzawy z ciemniejszymi bokami. Przez oko przechodzi charakterystyczny czarny pasek. Kowaliki można obserwować w lasach liściastych i mieszanych, gdzie zwinnie i szybko przemieszczają się po pniach drzew, nawet tych o gładkiej korze. Swoje gniazda zakładają często w opuszczonych dziuplach wykutych przez dzięcioły. Przystosowują je dla swoich potrzeb, zmniejszając otwór wlotowy, zalepiając go gliną, w celu ochrony przed drapieżnikami. Odżywiają się głównie owadami lub ich larwami, które wydziobują ze szczelin w korze. Kowalik jest gatunkiem objętym ścisłą ochroną.
Ma niebieskie zabarwienie skrzydeł i ogona, brzuch żółty z czarną plamką, głowa biała z niebieską czapeczką. Jest powszechnie znana, zamieszkuje lasy liściaste i mieszane, można ją spotkać przez cały rok. Chętnie gniazduje w pobliżu osad ludzkich. Często odwiedza przydomowe karmniki. Podstawę jej pożywienia stanowią owady, dietę uzupełnia nasionami. Na terenie Polski objęta ścisłą ochroną gatunkową.
Niewielkich rozmiarów ptak o delikatnej smukłej sylwetce. Ubarwienie wierzchu ciała w tonacji zielonkawej, skontrastowane z jaśniejszym biało-szarym upierzeniem partii brzusznych. W Olsztynie stwierdzony w całym obszarze miasta. Zasiedla młode lasy liściaste, zakrzewienia nad brzegami rzek i jezior, ale można go spotkać również w młodnikach sosnowych. Gniazdo buduje samica, umieszcza je na ziemi lub tuż nad ziemią, dobrze ukryte, najczęściej w gęstych krzewach. Ma owalny kształt, z bocznym otworem wejściowym (przypomina dawne wiejskie piece do pieczenia chleba – stąd też wywodzi się polska nawa tego gatunku).